DE FRONS

Je kent ze wel, van die toffe jochies met vreemde loopjes, petjes op hun hoofd ‘gelegd’, gesierd met een manbag. Ze komen in de leeftijdscategorie van 8 tot ongeveer 35 en voelen zich stoer en king of the street. Wat hen het meest opvallend karakteriseert is hun nonchalante houding en natuurlijk: de frons.

De frons is geen tijdelijke frons van, wat kijk jij. Nee, de frons is permanent. Ze fietsen met de frons, ze zitten in de auto met de frons op de hoek van de straat hun maccie te eten, en ik denk dat ze ook naar bed gaan met die frons.
En dat is precies waar ik mij afvraag: hebben die jongens geen rammende koppijn?

Ik ben zelf ook een verfijnd fronser: als iemand een idiote opmerking maakt, iets ranzigs doet of eet, of vlak voor ik mijn zonnebril uit mijn tas pak. Maar dat zijn kortstondige fronsen. De lange frons ken ik enkel van op de fiets met knetter harde wind en regen (of hagel!) tegen. (Wat daar overigens de functie van is, weet ik ook niet.)
En man wat krijg je DAAR hoofdpijn van zeg. Een fietstocht van 20 minuten is dan al niet te doen omdat alle spieren in je hoofd overbelast zijn.

Zouden die jongens daarom soms het vaak rebelse gedrag vertonen, omdat ze eigenlijk intens lijden onder die hoofdpijn. Dan zou je bijna gaan begrijpen dat je dan uit pure wanhoop een bushokje in elkaar trapt, of een meisje voor hoer uitscheldt omdat ze niet ingaat op je zo goed bedoelde straat avances.

Wat hun reden voor de eeuwige frons ook is, het is niet niets om die zo consistent vol te houden, al dan niet resulterende in hoofdpijn. Want dat moet je ze meegeven, ze hebben een volhardende frons. Ik vind het knap.