DESIGNERBABY’S

Afgelopen week keek ik naar DDWD University op tv. Over DNA en de toekomst. Rete interessant. Kortgeleden zijn er twee baby’s in China ‘gefixt’ zodat ze niet vatbaar zijn voor het hiv-virus. Gelijk werd de discussie geopend of het ethisch verantwoord is, op welke termijn we dan designerbaby’s gaan krijgen en of we dat überhaupt moeten willen. Heel valide vragen overigens.  

Baby bouwpakket

Het eerste wat in mij op kwam was: lekker is dat. Moet je je voorstellen dat je met je partner dan je baby kan samenstellen in een soort van 3D-babysoftware. Net als een IKEA PAX kast. Mix & Match. Super handig als je een nogal lelijke partner tegen het lijf bent gelopen, en je het gevoel had dat je niet veel beter kon doen dan dat. Of ehh ik bedoel want ‘liefde maakt blind’. Dan kun je in elk geval nog voor knap nageslacht kiezen.

Trends

Hoe zou dat dan werken? Krijg je dan designerbaby trends? Zoals we nu babynamen trends hebben? Dat we, afhankelijk van de generatie, allemaal een bepaald type jukbeenderen hebben omdat dat mode is? Dan gaan de gesprekken niet meer over dat je hoopt dat je kindje wel gezond ter wereld komt. Nee, de gesprekken gaan dan over: “Ik hoop dat de voetjes goed lukken, want het is zó handig om schoenmaat 36 te hebben. Die maten blijven altijd over. Dan heb je altijd ruime keus in de SALE.”
Geeft toch een andere kijk op ‘kinderen krijgen’. Moet je je voorstellen wat een druk er dan op je ligt. Pfoe! Alsof alleen al de opvoeding niet voor genoeg moeilijke keuzes zorgt.

Over smaak valt te twisten

Het engste is denk ik dat je als designerbaby in de smaak van je ouders op de wereld wordt gezet. Ik vind dat ik best leuk ben opgedroogd hoor, niets dan lof over de genen die mijn ouders me onbewust hebben meegegeven. Maar als ik op foto’s terugkijk op de kleding die mijn ouders in het jaar ’89 droegen of de kleding die mijn moeder mij aantrok toen ik nog jong was… (Nog even los van de gezamenlijke shopsessies toen ik eenmaal in de puberteit zat.) Dan kun je rustig zeggen dat wij niet écht op 1 lijn zitten qua smaak. Wat nu helemaal prima is, maar met een designerbaby krijg je daar dus wel last van. Dan héb je het perfecte kind samengesteld, is ze er zelf niet blij mee. Dan krijgt de psycholoog héél andere sessies in haar praktijk. Dan gaat het er niet meer om of je ouders je hebben verwaarloosd in je jeugd, maar dat ze een bepaalde neus voor je hebben gekozen waar je nu ‘veel last’ van hebt. Dat het ‘heel leuk is dat je ouders zo vooruitstrevend waren’, maar dat jij niet blij bent met die brede schouders. Nu kun je er eigenlijk niemand de schuld voor geven hoe jouw lijf er uit ziet, op wat leefstijl dingen na. Wat best kan helpen met jezelf te leren accepteren.

Niet doen

Als ik er zo over nadenk, heb ik toch wel een vrij sterke mening over designerbaby’s. We hebben al genoeg keuzestress. We hebben al genoeg drama met het accepteren van onszelf. De mogelijkheid voor designerbaby’s maakt het alleen maar moeilijker.  Niet doen man, wordt echt gezeur.