Waarom je écht dat uitstrijkje moet laten doen: mijn verhaal

Ik weet niet precies waarom, maar toen ik 30 werd was ik dondersnieuwsgierig naar het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker (hele mond vol) waar je als 30-jarige vrouw een uitnodiging voor krijgt. Waar andere vrouwen het aanhaalde als een ‘nou lekker verjaardagscadeau’ en dit in hun pity-party gebruiken dat ze nu 30 zijn, had ik op een of andere manier besloten dat ik het juist als een soort bevestiging zou zien van mijn vrouwelijkheid. Dat zorgde er ook voor dat ik baalde dat ik die brief nog niet op mijn verjaardag in de brievenbus had. Ik keek er gewoon naar uit.

Toen de brief later die week dan eindelijk op de spreekwoordelijke mat viel (want ik heb zo’n kluisje als brievenbus, niet een aan mn deur) was ik dan ook excited. Ha! Ik mag!

De informatieflyer die ik bij de brief kreeg was verhelderend, en gek genoeg allemaal nieuwe informatie voor mij. Wat HPV is, hoe je het krijgt en wat de rol is in de ontwikkeling van baarmoederhalskanker.

Voordat ik deze informatie had leek het me al belangrijk, dus de week erna maakte ik gelijk een afspraak bij de dokterspraktijk. Omdat ik zelf een mannelijke dokter heb, was ik blij te horen dat de vrouwelijke doktersassistenten deze uitstrijkjes afnamen. En vol goede moed liet ik me ‘swipen’.

Niemand praat erover

Hoewel het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker onder de gehele vrouwelijke bevolking boven de 30 wordt gedaan (no shit Sherlock: bevolkingsonderzoek), en ik écht genoeg vrouwen in mijn omgeving boven de 30 heb, heeft niemand het er ooit over.

Of dat nou komt omdat we het als privé zien, want het gaat over je v-jay en daar praten we niet over? Of dat het komt omdat het eigenlijk niet zoveel voorstelt?

Want dat was het. Het uitstrijkje zelf stelde niet veel voor. Het kan even ongemakkelijk zijn, want we zijn niet gewend om met je blote billen op een stoel met van die voetsteunen onze poes aan een wildvreemde te showen. Maar verder is er ook niet veel aan. Het doet geen pijn, je staat met een paar minuten weer buiten en na 2 weken krijg je de uitslag. Zo simpel is het.

De uitslag van het uitstrijkje

Na ongeveer twee weken moet je naar de huisartsenpraktijk bellen voor de uitslag van je uitstrijkje, maar bij mij liep het anders.

Ik werd gebeld, door een van de huisartsen van de praktijk. Dat leek me geen goed teken. Hij vertelde me dat ze een afwijking hadden gevonden en ik had een PAP-3 uitslag. Ik kreeg een zeer korte uitleg dat er nog niets aan de hand was, en ik echt geen zorgen hoefde te maken of ik kanker had, maar dat het wel afwijkend was en we dat even in de gaten wilde houden. Ik zou een flyer met informatie thuisgestuurd krijgen en of ik even een afspraak wilde maken bij de gynaecoloog voor een colposcopie voor verder onderzoek.

Was ik van slag? Ja. Zeker. Hoewel ik wist dat het slechts gaat om een afwijking, wat nog eerder is dan een voorstadium van baarmoederhalskanker, laat staan écht baarmoederhalskanker, schrok ik er wel van. Ik ben pas 30, ik leef gezond, rook en drink niet dus waarom zou er iets afwijken?

Ik belde met de afdeling gynaecologie en de vrouw aan de lijn gaf mij wat meer informatie over mijn uitslag. Ik had blijkbaar PAP3A1. Ze legde iets meer uit over het hele PAP systeem en dat stelde me gerust.

Met terugwerkende kracht snap ik nu de verwijzing naar ‘pap smear‘ in Amerikaanse televisie en series. Dat ging dus over hetzelfde onderzoek: je uitslag is een PAP code.

Bij de gynaecoloog

Ongeveer 1.5e maand later kon ik langskomen voor de afspraak. Ze hadden er niet echt haast bij dus, iets wat me op een gekke manier gerust stelde.

Voorafgaand aan de afspraak kreeg ik een boekje met uitgebreide informatie toegestuurd. Wat een colposcopie en biopsie is, waar je rekening mee moet houden en de volgende stappen afhankelijk van de uitslag. Toen de verschillende behandelmethoden heftiger en ingrijpender werden ben ik gestopt met lezen. Niet relevant voor nu. Eerst zien wat er uit komt.

Mijn ervaring bij de gynaecoloog was heel prettig. Ze nam de tijd, legde alles goed uit, en kon me goed geruststellen. Bij de colposcopie ging ze eerst met een microscoop naar het weefsel van m’n baarmoederhals kijken. Omdat ze daar een afwijking zag, haalde ze een klein stukje van het weefsel weg wat ze in het lab verder kunnen onderzoeken (biopt). Dit was ongeveer ter grootte van een halve rijstkorrel zover ik het heb gezien. Minuscuul dus. Gewoon in dezelfde afspraak. Echt veel voelde ik niet van het biopt afnemen trouwens. Ze liet me hoesten, dus op het moment van het wegnemen voelde ik niets. Alleen achteraf voelde het als een paar uur constante menstruatiekrampen.

Met het weefsel dat ze had weggenomen kunnen ze in het lab vervolgens de ernst van de afwijking bepalen en daarmee een eventueel verder behandelplan. Eventueel. Want je lichaam kan het zelf ook gewoon opruimen, dus je hoeft niet altijd behandeld te worden! Daar ging ik voor. My body will handle this.

Uitslag van het vervolgonderzoek

Een week of twee na de biopsie had ik een belafspraak met de gynaecologe over de uitslag. Hier heb je weer andere codes voor: voor mij kwam er CIN2 uit. Niet het minst afwijkend, maar ook zeker niet het meest erge. In samenspraak met de gynaecologe hebben we toen besloten omdat ik pas 30 ben, dat we mijn lichaam de tijd te geven om het zelf op te ruimen. Pfew, ik was opgelucht. Ik heb het niet zo op ziekenhuizen en ingrepen, hoe groot of klein ze ook zijn, dus dat leek me een superfijn idee. Voor mij betekende dat dat ik 6 maanden later opnieuw een uitstrijkje moest om te checken of het is verbeterd.

Half jaar later – waar sta ik nu?

Die zes maanden zijn ondertussen voorbij. In die tijd leerde ik dat de biopsie zo’n 600 euro had gekost, geen misselijk bedrag. Gelukkig valt het wel binnen je eigen risico.

Daarnaast heb ik er in die zes maanden alles aan gedaan om mijn lichaam zo gezond mogelijk te krijgen om het zelfhelend vermogen van mijn lichaam zo goed mogelijk te ondersteunen. Ik heb een nieuwe baan met minder stress, ik ben een maand of 4 geleden suikerarm gaan eten. Ik ben bewust bezig met genoeg beweging en gezond eten, en ik heb mindsetwerk erop gedaan. Dus ik had goed vertrouwen. Mijn lichaam zou het opgeruimd hebben. Ik was er heilig van overtuigd dat mijn nieuwe uitstrijkje terug zou komen met een ‘schone’ uitslag, of in elk geval flinke verbetering.

Imagine de klap toen ik te horen kreeg dat mijn uitslag dit keer PAP3B1 was. Net iets meer afwijkend dan de eerste keer.

Over een maand ga ik naar mijn volgende biopsie om te zien wat er is veranderd en vervolgens te bepalen wat het behandelplan wordt. Hoewel ik er niet naar uitkijk wat de opties zijn, ben ik wel ontzettend blij dat ik dat uitstrijkje gelijk heb laten doen toen ik 30 werd. Nu hebben we het op tijd in de gaten en kunnen we gemakkelijk voorkomen dat er baarmoederhalskanker ontwikkelt. Want dat proces wil je écht niet in.

Ga dat uitstrijkje doen

Juist omdat er zo weinig over gesproken wordt, wilde ik er open over zijn. Het is super normaal, qua ervaring is het helemaal niet zo spannend als je misschien hebt bedacht in je hoofd én het is superfijn dat je gratis mee kunt doen aan zo’n bevolkingsonderzoek.

Dus ben jij 30+ en heb je een baarmoeder? Doe je lijf een plezier en doe dan mee met het bevolkingsonderzoek. De kans is het allergrootste dat het helemaal oke is, ik ben echt een grote uitzondering (1% of zo). Maar dan weet je dat je goed zit voor de komende 5 jaar.

Heb je het elke keer uitgesteld en ligt die oproep bij jou ergens in een la? Neem dit blog dan als een teken: ga je uitstrijkje laten doen. Het stelt niets voor, en het kan veel toekomstige schade aan je lichaam voorkomen. Je hoeft het alleen maar in te plannen. That’s all it takes.

Wil je er meer over lezen? Lees dan de informatieflyers van het RIVM, over HPV en de verschillende uitslagen.