Ik ben sinds april dit jaar half geobsedeerd geraakt door Human Design. Met alles wat ik las werd ik meer en meer enthousiast en raakte ik steeds een stapje dieper in Human Design. Ik lees boeken en artikelen, kijk filmpjes en luister hier en daar naar een verdwaalde podcast. Alles om mijzelf (en mijn design) beter te leren begrijpen. Wil jij ook je eigen design onderzoeken? Check dan even de blog Human Design – waar moet je beginnen.
Vandaag neem ik je mee in de grootste Human Design lessen die ik tot nu toe over mezelf heb geleerd.
Les 1: beslis vanuit je ‘authority’
Voor mij is dat mijn sacral
Dat betekent dat ik mag beslissen op basis van mijn onderbuikgevoel. Dat onderbuikgevoel reageert met een soort oergeluid: Uhu (ja) of Nah-ah (nee). Ik werk dus het beste met ja/nee vragen. Voor mij geldt; if it’s not a hell yes, it’s a no. Dit kan overigens ook tijdsgebonden zijn. Dus het kan zijn dat het vandaag een nee is, en over een maand een ja. Of andersom. Waar het snel fout kan gaan is dat ik een nee ga zitten forceren naar een ja omdat mijn hoofd wil dat het een Uhu is. Want hoewel wij in deze maatschappij leren te vertrouwen op je hoofd en nadenken, is je hoofd volgens Human Design niet bedoeld om beslissingen mee te nemen. Dat moet je met je authority (bij mij dus onderbuikgevoel) doen.
Grootste uitdaging: handelen naar dit sacral gevoel
Zoals ik net al benoemde, is het niet forceren van een Uhu voor mij heel belangrijk en daarmee gelijk mijn grootste uitdaging. Ik merk dat ik veel limiterende gedachten heb op het opvolgen van de Nah-ah, die vooral te maken hebben met wat een ander er misschien van vindt. Ik ben daardoor niet heel goed in het aangeven van mijn grenzen, en ik ben ook niet bijzonder goed in nee zeggen of dingen afwijzen. Ik vind mijzelf daarbij snel minder belangrijk dan de ander. ‘ah joh, dat kan wel voor een keer.’
Ik merk dat ook in mijn omgeving. Bijvoorbeeld bij een vacature of klantopdracht die iemand doorstuurt, waar ik absoluut niks voor voel. Het is niet sociaal gewenst als je direct iets afwijst zonder er eerst goed over na te denken. Ik voel me dan ook ongemakkelijk om eerlijk te zijn, omdat het voelt alsof ik daarmee de goedbedoelde actie van een ander afwijs. Dus stel ik mijn beslissing uit. Het probleem voor mij daarbij is, hoe meer tijd er overheen gaat (dit kan al een paar uur zijn), hoe meer ik ga twijfelen aan mezelf. Mijn hoofd komt er dan bij met allerlei gedachten, bezwaren en angsten. Velen die misschien niet eens van mij zijn. Gedachten zoals “hoe kun je nou zeggen dat je dat niet wilt, je hebt het niet eens geprobeerd”, of “je kunt daar heel veel leren” of erger: “het is een moeilijke markt nu, je moet alles aanpakken”. Fear comes into play. De angst om iets te missen, of de angst dat er misschien niets nieuws meer langskomt.
Maar ook met de kleine Nah-ah beslissingen kan ik nog niet goed omgaan. Vragen zoals “zullen we weer eens afspreken?” Ik voel een Nah-ah maar ik zeg toch ja. Want: het kan ook heus gezellig zijn, de ander heeft het nodig… Ik heb een heel scala aan excuses om niet aan mijn eigen behoefte te voldoen en nee te zeggen. Zo hoef ik ook niet te dealen met wat er komt als ik iemand afwijs.
Dit patroon is overigens niet nieuw voor me. Zo ging ik na 2 jaar van mijn 1e naar mijn 2e baan. Ik had mezelf heel sterk voorgenomen: ik vertrouw op mijn gevoel. Wat niet goed voelt, ga ik niet doen. Het eerste gesprek was op een locatie wat helemáál niet goed voelde, maar ik kreeg wel ontzettend veel energie van het gesprek. En hoe kun je het bedenken; ze gingen binnen een aantal maanden verhuizen. Perfect! Vervolgens was het tweede gesprek helemaal niks. Ik stond achteraf huilend buiten. Ik voelde zoveel weerstand. Mijn onderbuik was intens duidelijk: dit is hem niet. Maar vervolgens kreeg ik een aanbod (wat me zwaar verbaasde) en vervolgens heb ik die baan wél aangenomen. Waarom? Mijn hoofd kwam er tussen. “Het eerste gesprek was toch heel erg leuk? Dit is toch een mooie kans. Je kunt hier veel leren. Ze hebben betere voorwaarden dan je had. Het oogt als een leuke club mensen.” etc. etc. etc. Daarnaast speelde er ook een onderwater angst die eronder zat: “Wat als je niets anders vindt en deze baan hebt laten schieten?”
Hoe ging het bij die baan? Ik kwam op de eerste dag huilend thuis met de woorden ‘wat heb ik gedaan’, ik was binnen 3 maanden doodongelukkig en een kasplantje na werk en zat binnen 5 maanden op verzoek van een coach één dag per week thuis. Ging niet heel lekker dus. Ik ben wel erg dankbaar voor de lessen die ik er heb geleerd. Door de coach heb ik geleerd meer te kijken naar wat ík wil, en het was daarmee het begin van mijn carriereswitch van UX designer naar tekstschrijver.
Ik ben dus dondersnieuwsgierig hoe mijn leven zal flowen als ik volledig durf te vertrouwen en handelen op mijn sacral response. Nog even blijven oefenen….
Handige sacral tip:
Stel Ja/Nee vragen. Een generator kan moeilijk omgaan met open vragen. Terwijl als iemand me een optie geeft, kan ik gelijk voelen of ik dat wel of niet wil. Deze ja/nee vragen kun je als generator op jezelf gebruiken, maar je kunt het ook voorstellen aan je partner of je coach als zij je helpen om een beslissing te nemen.
Les 2: mijn strategie is ’to respond’
Ga als generator niet actief initiëren, omdat ‘het hoort’.
Dat betekent dat ik mag reageren. Dit houdt in dat ik moet afwachten tot er dingen op mijn pad komen, waarna ik er dán er op mag reageren op basis van mijn sacral response. Als generator ben ik volgens Human Design (mits ik volgens mijn design leef) magnetisch waardoor ik vanalles aantrek. Ik mag dus achteruit gaan zitten en als een soort tinder kansen en dingen die op mijn pad komen weg-swipen als ik er niets voor voel. Dit betekent dus ook dat ik niet zelf actief dingen moet gaan initiëren, tenzij mijn onderbuikgevoel me een Hell Yes geeft.
Grootste uitdaging: wachten.
Ik ben best wel ongeduldig. Ik heb overtuigingen opgedaan in mijn leven dat je altijd actie moet ondernemen, en vooral niet lui of afwachtend mag zijn. You snooze, you lose. Dingen komen je niet aanwaaien, als je er niet ‘hard voor werkt’. Daarnaast heb ik het idee dat er met een universitaire opleiding van je wordt verwacht dat je pro-actief bent. Initiëren, doorpakken, alleen dan word je gewaardeerd in het bedrijfsleven.
Laat deze overtuigingen nou haaks staan op mijn strategie volgens Human Design. Ik mag juist wachten. Vertrouwen hebben dat er iets op mijn pad komt, waar ik op mag reageren als het een Hell Yes is.
Zo heb ik ook – geen flauw idee hoe – mijn huidige parttime baan gevonden. Of eigenlijk, mijn baas heeft mij gevonden. Ze kwam op mijn pad met precies de perfecte aanbieding. Ik had dit niet eens kunnen bedenken. Een baan waar ik ál mijn kwaliteiten kwijt kan, én we werken aan een mooi sociaal doel via een geweldig leuke weg (en oude hobby): salsa. Ik werk daar nu 6 maanden en ik heb het nog nooit zo naar mijn zin gehad bij een baan. Overigens is mijn baas ook groot onderdeel van hoe ik in Human Design ben gerold.
Handige respond tip
Als generator krijg je veel signs van the universe. (Ja, hier geloof ik in. Stay with me) Alles wat je meemaakt en ziet kan dus een voorzetje zijn waar je op kunt reageren. Als je je daar bewust van bent, gaat opeens een wereld voor je open. Bij een wandeling zie je een zeilboot voorbij komen en je denkt; dat wil ik ook! Een reclame voor domeinnamen als je bezig bent met een bedrijf opzetten, iemand die je letterlijk vraagt om bij zijn project aan te haken of zelfs een gesprek met een vriendin die me op een onderwerp voor een blog brengt. (Wat momenteel mijn best gelezen blog is: Waarom het zo moeilijk is om jezelf te zijn) De dingen waar je op kunt reageren komen in alle vormen en maten. Sinds ik dit doe, zie ik veel meer dingen waar ik op ‘mag reageren’. Dit betekent overigens niet dat je alles wat je wordt voorgeschoteld maar klakkeloos moet aannemen of doen. Je mag op basis van je authority eerst voelen, en dan op basis daarvan reageren.
Les 3: je not-self theme is een handige boodschapper
Bij mij: frustratie
Je not-self theme is eigenlijk een soort boodschapper of signaal dat aangeeft dat je niet volgens je design leeft. Bij mij is dat signaal: frustratie. Als ik gefrustreerd ben, kan ik daaraan afleiden; er strookt iets niet met mijn design. Besteed ik mijn tijd aan iemand die zich niet authentiek gedraagt? (Ik heb door een van mijn gates een ‘bullshit filter’) Luister ik niet naar mijn sacral response en doe ik dingen die ik eigenlijk niet wil? Of ben ik aan het initiëren in plaats van reageren?
Grootste uitdaging: hoe/waar leef ik niet volgens mijn design?
Hoewel het een hele fijne waarschuwing is, ben ik nog lang niet bekend genoeg met mijn eigen design om te begrijpen wat ik nou moet veranderen om meer volgens mijn design te leven en dus frustratie te voorkomen. Ik ga ervan uit dat hoe meer ik over mezelf leer, hoe duidelijker dit uiteindelijk wordt. Ik ben erg benieuwd of ik ooit praktisch frustratie-loos zal zijn. Wat wel heel leuk om te merken is, is dat ik qua werk misschien wel een factor 500 minder frustratie ervaar dan mijn voorgaande banen. Dat lijkt me in elk geval een goed teken.
Ondertussen heb ik een half notitieboek volgeschreven met notities en ‘bevindingen’ over mijn design. Sommigen zijn helder die ik echt begrijp, kan plaatsen of kan toepassen. Maar ook zijn er een boel waar ik geen drol van snap of niet herken. Babysteps. Mocht jij ook je eigen Human Design Quest lopen; let me know hoe het jou vergaat!
Laat het me weten in de reacties wat jij hebt ontdekt so far (of mail het naar info@hiskedenkthardop.nl) ben suuuuper nieuwsgierig!
Edit 2021:
Ondertussen heb ik van Human Design mijn werk gemaakt! Wil je meer informatie? Check dan: allesoverhumandesign.nl. Ook kan ik je helpen met het uitpluizen van jouw design met behulp van een reading.