Volwassen als ik ben, heb ik een VARAgids die elke week thuis wordt bezorgd. Niet dat ik zoveel TV kijk. Bovendien heb ik internet en Netflix. Sterker nog, ik heb hem zelden uit het plastic gehaald. Precies de reden dat ik vandaag mijn VARAgids abonnement wilde eindigen…
Ik hoopte dat ik het online kon regelen, maar helaas. Ik kon beter bellen met de klantenservice. Nou heb ik al een gruwelijk hekel aan bellen met onbekenden, maar ik wilde ook niet nog een jaar onnodig bomen en inkt verspillen. Dus ik vermande me, en ik belde de servicedesk. een 0900-0123 nummer – bijna te makkelijk om waar te zijn en ook nog zonder extra kosten. Het zal wel te maken hebben met het feit dat niemand ooit nog 0900 nummers belt.
Anyway. Ik dwaal af.
Ik krijg een heel enthousiast jong stemmetje te horen dat me vertelt dat dit gesprek kan worden opgenomen voor trainingsdoeleinden. Keuzemenu. optie 1: lidmaatschap nemen. 2; iets aanpassen bijv je adres. 3; god may know. en 4; je abonnement opzeggen. Ha! Dus ik kies voor 4. Ik word gelijk in de wacht gezet. Op een gemiddelde woensdag middag kan ik me niet voorstellen dat het echt heel druk is met mensen die hun VARAgids opzeggen. Mijn arm wordt lam en ik zet mijn telefoon op luidspreker. Ik sta toch al 4 minuten te wachten bedenk ik me. Dat zou wat zijn hé. Dat ze iedereen die keuzemenu 4 kiest gewoon eerst een half uur in de wacht zetten, met de hoop dat ze later terug bellen en dat dan vergeten. Met als effect dat hun abonnement nog een jaar doorloopt vanwege de stilzwijgende verlenging. Ik besluit dat ik als ik 10 minuten in de wacht sta, ik opnieuw ga bellen maar dan voor keuze 1 ‘lidmaatschap nemen’ ga. Die moeten ze wel aannemen in deze tijden waar de NPO haar hoofd amper boven water houdt.
Ik krijg een man aan de lijn, nog voor ik de 10 minuten bereik. “Waar kan ik je mee helpen?”. Ergens had ik verwacht dat keuze 4 toch wel ergens zou zijn doorgekomen, maar hij dwingt me om uit te spreken waar ik voor bel. “Ik wil graag mijn abonnement opzeggen.” Ik noem mijn adres en hij tikt mijn gegevens netjes in. “Ah ik zie hier dat je een abonnement had genomen met onze e-reader actie. En je zegt m nu op, dus je hebt het blad niet gelezen?” Ik voel schaamte bij me opkomen. “Eeh ja, voor 90% ja,” stamel ik. Ik word rood en voel me schuldig. Het gaat al zo slecht met de publieke omroepen. En wat doe ik? Ik ga nog weg ook!
Laten we eerlijk wezen. Ik had nooit interesse in die hele VARAgids, maar die kreeg ik er nou eenmaal bij. Ik wilde alleen die e-reader die 20 of 30 euro goedkoper was via dat abbonnement (incl dus zo’n VARAgids). De man aan de telefoon wist dat. En ik laat mijn schuldgevoel toe. Als deze vriendelijke man mij zou vragen of ik ter vervanging een ondersteunend lidmaatschap had willen afsluiten, a 10 euro per jaar, had ik sowieso ja gezegd.
Maar dat deed hij niet. Hij voert de verandering door, rondt het gesprek af en wenst mij nog een prettige dag.
En ik? Ik blijf achter met mijn schuldgevoel, en nog een maand of drie de VARAgids.