Omdat ik het leuk vind

Ik kijk de laatste tijd wat vaker de Voice Kids, en ik erger me groen en geel aan de antwoorden van sommige kinderen. 

Ok, allereerst: dik respect voor alle Voice Kids. Zij staan daar met hun 8 jaar op een podium voor verdorie heel televisiekijkend Nederland. Op die leeftijd durfde ik me niet eens aan te melden voor kinderen voor kinderen. Iets wat ik dolgraag wilde, maar veel te schijterig voor was. Dus dat ging nog niet eens over het optreden he, alleen nog maar de auditie. Dus. Dat dat even rechtgezet is. 

Dan nu waar ik het echt over wil hebben: Ik denk dat een van de meest irritante vragen die aan de Voice kinderen wordt gesteld is: “waarom vind je zingen nou zo leuk?” Wie heeft bedacht dat we dingen die we leuk vinden moeten onderbouwen? Het is niet een ding wat we bedenken en wat we dus kunnen beredeneren. Het is iets wat we voelen. En eigenlijk schieten woorden dan altijd tekort.

Het leukst vind ik als kinderen doodleuk antwoorden; van zingen word ik gewoon heel blij. Klaar. Dat is het meest authentieke antwoord dat je kunt krijgen. Helaas hoor ik steeds vaker: “ik kan zo goed mijn emoties erin kwijt”. Wie verzint dat? Ik geloof niet dat er kinderen van 8 zijn die inderdaad zingen omdat ze zo lekker hun emoties erin kwijt kunnen, en zich daar ook zodanig bewust van zijn. Goed ingefluisterd mam. 

De paar die inderdaad zeggen zo goed hun gevoel kwijt te kunnen, zijn vaak ook degenen die zichtbaar het minste lol hebben op het podium. De enige emotie die ik bij hen zie is utter fear. Logisch ook trouwens. Zou ik ook hebben. Maar degenen die zeggen dat zingen ze blij maakt, die doen het vanuit intrinsieke joy, dat zingen. Die stralen aan alle kanten en je ziet hoe geweldig ze het vinden om op het podium te staan en hun ding te doen. Zij ownen het.

Dus de volgende keer als Jamai zo’n vraag stelt vind ik dat het antwoord: “Weet niet, gewoon” ook een heel valide antwoord mag zijn.  Je bent 8, en je zingt omdat je het leuk vindt. PUNT.